Denizde kum biter, Bosna’da toplu mezar bitmez. Boşnak anaların göz yaşları tüm Dünya insanlığına ibret olsun. Boşnakların çektikleri ise bize. Tecavüz edilen onca kadın… Daha on beşinde iken kadınlığının farkına varan yavrucaklar… Öldürülüp, balık istifi usulü gömülen erkekler… Ölmeden önce ise önlerinde tecavüze uğradı kadınlar… Top oynamadan toprak olan Mehmetler… Türkiye’de ”Boşnak” diye dışlanan, Bosna’da ”Türk” diye kayırılan insanların hikayesi yatar o topraklarda! Ölüsü bile tekmelenmiş Boşnaklar... Yıkılan minareler, yakılan evler; içlerinde analar, babalar, çocuklar… Tüm işkenceye rağmen, yine de Boşnak kalan, ille de İslam diyen insanlar. İnançları, benlikleri… Anasının karnında, anası ile birlikte ölenler: İşine gelmeyen toplumların domestosudur batı. Bunu ben değil, onlar söylüyor. Yaptıkları şey ”soykırım” değilmiş, ”ırk temizliği” imiş. Bir gün yolun Balkanlar’a düşerse ve yol kenarında delirmiş bir kadın görürsen, bil ki tecavüz edilmiş. En çok intihar edenler bil ki ulus olmayı becerememiş insanların, ırksal sevdalarla savaşması sırasında tecavüze uğramış kadınlar… Bunları sebep olan Batılı insanlar maymundan mı türedi bilmem ama… Genlerine sırtlan kanı karıştığı kesin. En kötüsü de ne biliyor musun Dördüncü? Batı önce ”Vur!” der, sonra ”Dur” der, daha sonra da ”Affedersin” der, çeker gider… Her şey gider… Herkes… Sadece bir kol, bir bacak, nefessiz bedenler, göz yaşları ve çocuklar kalır: